Zespół cieśni nadgarstka objawia się początkowo sporadycznym drętwieniem i bólem palców. Potem dolegliwości się nasilają i nocą nie dają spać. Jeśli ortopeda zaleci operację nadgarstka, nie broń się przed nią, bo to najlepszy sposób na wyleczenie zespołu cieśni nadgarstka. Dowiedz się więcej o objawach, leczeniu i rehabilitacji zespołu cieśni nadgarstka. Spis treściCzym jest zespół cieśni nadgarstka?Objawy zespołu cieśni nadgarstka: drętwienie i ból palcówJak powstaje zespół cieśni nadgarstka?Diagnostyka zespołu cieśni nadgarstkaZespół cieśni nadgarstka - leczenie zachowawczeOperacja zespołu cieśni nadgarstka Czym jest zespół cieśni nadgarstka? Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) to zaburzenie funkcji nerwu pośrodkowego w następstwie przewlekłego ucisku. W ponad 90 proc. przypadków występuje idiopatyczny zespół cieśni nadgarstka, czyli z niewiadomej przyczyny. Jego rozwojowi sprzyja przeciążenie ręki wykonywaniem powtarzających się czynności. Może to być układanie cegieł, praca przy taśmie w fabryce, wielogodzinne stukanie w klawiaturę komputera, ale także prace domowe, forsowna jazda na rowerze czy gra na instrumencie. W pozostałych kilku procentach powodem choroby mogą być źle wygojone złamania lub zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, zaburzenia hormonalne. Kobiety chorują trzy razy częściej niż mężczyźni. Dolegliwości dotyczą na ogół ręki dominującej. Objawy zespołu cieśni nadgarstka: drętwienie i ból palców Można podejrzewać zespół cieśni nadgarstka, jeśli ból i drętwienie palców (kciuk, wskazujący, środkowy i część serdecznego) wybudzają ze snu. Na początku pierwszego stadium choroby zdarza się to rzadko. Potem dolegliwości pojawiają się wielokrotnie w ciągu nocy, a ból promieniuje do przedramienia, a nawet barku. W drugim stadium drętwienie i ból występują także w dzień, zwłaszcza w trakcie wysiłku (np. podczas prowadzenia samochodu czy jazdy na rowerze). Towarzyszy temu pogorszenie się sprawności manualnej przy czynnościach wymagających precyzji, takich jak szycie, obieranie warzyw, robienie makijażu. W trzecim stadium zespołu cieśni nadgarstka wcześniejsze objawy się nasilają i pojawiają się zaniki mięśniowe. Niektórym może się jednak wydawać, że choroba ustępuje, ponieważ bolesne drętwienie palców nocą czasami staje się mniej dokuczliwe. Tymczasem jest to sygnał pogłębiania się zmian degeneracyjnych nerwu pośrodkowego. Zobacz też: Ćwiczenia na nadgarstki pomogą zlikwidować ból Jak powstaje zespół cieśni nadgarstka? Kanał nadgarstka to tunel ograniczony od dołu i po bokach przez kości, a od góry przez więzadło poprzeczne nadgarstka. W jego wnętrzu przebiegają dość ciasno "upchane" nerw pośrodkowy i ścięgna mięśni zginaczy palców. W najczęściej spotykanej idiopatycznej postaci ZCN robi się w nim za ciasno wskutek zmian zapalnych - obrzęku i pogrubienia pochewek pokrywających ścięgna oraz przerostu więzadła poprzecznego. Rezultatem jest ucisk na włókna nerwowe (uciśnięty jest nie tyle nerw, ile odżywiające go tętnice). Wskutek niedokrwienia dochodzi do zmian degeneracyjnych. Po ustaniu ucisku wraca prawidłowe ukrwienie i nerw pośrodkowy się regeneruje. Do całkowitego jego zniszczenia dochodzi jedynie w przypadkach zaniedbanych, kiedy chory zbyt późno decyduje się na leczenie. Dlaczego powtarzające się ruchy szkodzą? Uważa się, że nieustanne przesuwanie się ścięgien w kanale nadgarstka drażni więzadło poprzeczne, co powoduje jego przerost. Powtarzający się ruch daje też efekt podrażnienia samych ścięgien, czego następstwem jest ich pogrubienie. W rezultacie przestrzeń w kanale znacząco się zmniejsza i dochodzi do ucisku przebiegających w nim naczyń krwionośnych i samego nerwu. Diagnostyka zespołu cieśni nadgarstka Na ogół wystarczają wywiad i testy kliniczne. Polegają one na sprawdzeniu sprawności manualnej i czucia w palcach. Chory nie zdoła wykonać pewnych czynności, pojawią się dolegliwości przy określonej pozycji ręki, np. przy jej maksymalnym zgięciu w nadgarstku (test Phalena). Będzie też mieć zaburzenia czucia w palcach. Na przykład dotknięcie dwóch igieł znajdujących się w odległości większej niż 5-7 mm zdrowy człowiek zinterpretuje jako dwa ukłucia, a cierpiący na zaawansowane ZCN, nawet gdy igły znajdują się w odległości 1-1,5 cm, poczuje jedno ukłucie. Niekiedy potrzebna jest elektromiografia (EMG), która umożliwia zbadanie szybkości przewodnictwa nerwu, i ultrasonografia uwidaczniająca jego deformacje, pogrubienie więzadła poprzecznego i ścięgien. Zespół cieśni nadgarstka - leczenie zachowawcze Jeśli chory trafi do ortopedy w początkowym stadium choroby, być może wystarczy leczenie nieoperacyjne. Polega ono na krótkotrwałym unieruchamianiu ręki w ortezie w celu zlikwidowania obrzęku i stanu zapalnego ścięgien, przyjmowaniu niesteroidowych leków przeciwzapalnych (NLPZ), fizykoterapii z zastosowaniem jonoforezy, ultradźwięków lub prądów TENS. Niekiedy podaje się do kanału nadgarstka sterydy, które likwidują stan zapalny, ale także niszczą tkanki, w tym przypadku przerośnięte pochewki ścięgien. Operacja zespołu cieśni nadgarstka Gdy nie będzie poprawy lub dolegliwości powrócą, ortopeda zaleci zabieg polegający na zwiększeniu przestrzeni w kanale nadgarstka przez przecięcie więzadła poprzecznego. Co prawda zrasta się ono aż 3 miesiące, ale jest wydłużone i ucisk nie powraca. Operację przeprowadza się metodą otwartą lub endoskopową. W tym pierwszym przypadku cięcie wykonuje się na nasadzie dłoni. Może być dość długie (2-4 cm), gdy istnieje konieczność rozszerzenia zabiegu (np. o usunięcie zapalnej ziarniny), lub krótkie (1-1,5 cm), jeśli tylko przecina się więzadło. W tym drugim przypadku operacja trwa zaledwie kilka minut. Narkoza w obu przypadkach jest niepotrzebna. Stosuje się znieczulenie miejscowe lub narkozę - usypia pacjenta na kilka minut (zastrzyk dożylny). Lepiej nie odwlekać operacji, bo może dojść do nieodwracalnego uszkodzenia nerwu pośrodkowego i utraty czucia w dłoni. Jedynie kilka minut trwa także operacja wykonana mniej inwazyjną metodą endoskopową (przez małe nacięcie wprowadza się minikamerę połączoną z nożem). Rekonwalescencja po tym zabiegu jest krótsza, ponieważ cięcie wykonuje się na spodniej części nadgarstka, co wiąże się z mniejszym uszkodzeniem tkanek. Rana szybciej się goi, blizna jest mniej bolesna, a proste, lekkie czynności, takie jak jedzenie, ubieranie, można wykonywać już następnego dnia po zabiegu. Rehabilitacja po przecięciu więzadła nie jest potrzebna. Czas powrotu do pracy zależy od zastosowanej metody i wykonywanego zawodu. Wynosi od 4 tygodni dla pracy biurowej do ponad 2 miesięcy przy ciężkiej pracy fizycznej. W zasadzie już po miesiącu samemu można decydować, które czynności są zabronione. Jeśli pojawia się ból, na jakiś czas trzeba jeszcze z nich zrezygnować. miesięcznik "Zdrowie"
Strona główna Filmy medyczne Ortopedia Hydrodekompresja - leczenie… Oceń: Zaloguj się, aby ocenić ten materiał: Inne filmy tego użytkownika Podobne pokaż więcej Jesteś lekarzem, studentem, profesjonalistą? Zobacz pełną profesjonalną wersję. Otrzymaj bezpłatny dostęp do ponad 25,000+ materiałów szkoleniowych. Dlaczego warto dołączyć do społeczności MEDtube? dostajesz nieograniczony i bezpłatny dostęp do największej biblioteki profesjonalnych filmów, obrazów medycznych w Internecie, dokształcasz się w efektywny i atrakcyjny sposób, zdobywasz punkty edukacyjne, dołączasz do 300,000+ kolegów lekarzy i profesjonalistów z całego świata, bierzesz udział w dyskusjach na tematy medyczne łatwo publikujesz swoje filmy, obrazy i dokumenty, dzielisz się doświadczeniem i zdobywasz uznanie, jesteś informowany o nowatorskich zabiegach, technikach i innowacjach w medycynie. Ograniczenie Dostęp do tego materiału jest ograniczony tylko dla lekarzy. Proszę skorzystać z otwartych sekcji portalu. Oświadczenie Dostęp do treści wymaga potwierdzenia oświadczenia widocznego nie spełniasz wymienionych warunków kliknij przycisk Anuluj. Oswiadczam, że jestem lekarzem, farmaceutą, lub osobą prowadzącą zaopatrzenie w produkty lecznicze Strona korzysta z plików cookies. Więcej na temat plików cookies znajdziesz w polityce prywatności.10 min. Zespół cieśni nadgarstka Kanał nadgarstka to tunel ograniczony od dołu i po bokach przez kości, od góry zaś przez więzadło poprzeczne nadgarstka. Wewnątrz przebiegają: nerw pośrodkowy i ścięgna mięśni zginaczy palców. Zespół cieśni kanału nadgarstka jest zaburzeniem funkcji nerwu pośrodkowego w następstwie przewlekłego ucisku. Czym jest zespół cieśni nadgarstka?Chociaż pierwsze opisy objawów chorobowych spotyka się w literaturze medycznej na początku ubiegłego stulecia to po raz pierwszy termin “carpal tunnel syndrome” był użyty w 1939 roku. Opis tej patologii podał dr George S. Phalen ze znanego szpitala Cleveland Clinic na podstawie obserwacji licznej grupy pacjentów w latach 50 i 60-tych. Od lat 90-tych zespół ten jest coraz bardziej znany w społeczeństwie głównie z powodu coraz większej liczby osób wykonujących pracę z narażeniem nadgarstka. Statystycznie zespół cieśni kanału nadgarstka jest jedną z najczęściej spotykanych tzw. neuropatii obwodowych. Zachorowalność szacuje się na ok. 100 przypadków na 100 000 mieszkańców. Dotyka głównie kobiet po 50. roku życia wykonujących prace biurowe lub odnosi się do ręki dominującej, choć w 60% ma przebieg obustronny. Neuropatia ta jest spowodowana zwiększonym ciśnieniem w kanale nadgarstka wynoszącym ponad 30 mm Hg (milimetrów słupa rtęci). Wraz ze wzrostem ciśnienia dochodzi do zmniejszenia przepływu krwi w naczyniach włosowatych nerwu pośrodkowego. Skutkiem tego może być zaburzenie jego prawidłowego odżywienia, wystąpienie dolegliwości bólowych lub parestezji czyli zaburzeń czucia. W pierwszym etapie, gdy objawy nie są stałe i zbyt uciążliwe, pacjenci nie zgłaszają się do specjalisty w celu dokładniejszej diagnozy. Przy dłuższym, przetrwałym, utrzymującym się zwiększonym ciśnieniu w obrębie kanału nadgarstka dochodzi do zmian morfologicznych w strukturze nerwu, a dokładniej jego demielinizacji lub zwyrodnienia aksonalnego czyli dotyczącego uszkodzenia zakończenia nerwowego. Gdy ciśnienie przekroczy 30 mm Hg u pacjentów pojawiają się łagodne objawy. Po przekroczeniu wartości ciśnienia 40–50 mm Hg w kanale nadgarstka dolegliwości stają się bardzo dokuczliwe i są oceniane przez pacjentów jako mocne lub umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Zespół cieśni nadgarstka jest jedną z klasycznych jednostek chorobowych określanych jako konflikt nerwu z otaczającymi go strukturami anatomicznymi. Nerwem uszkodzonym z powodu konfliktu z własnym otoczeniem jest nerw pośrodkowy (nervus medianus) na poziomie nadgarstka, a zjawisko zmniejszenia wolnego miejsca dla tego nerwu nazywa się ciasnotą kanału nadgarstka. Nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka odpowiada za czucie, potliwość, grę naczyniową (możliwość adaptacji do zimna) kciuka oraz palców wskazującego i zespołu cieśni nadgarstkaPrzyczyny zespołu cieśni nadgarstka upatruje się najczęściej w mechanicznym przeciążeniu tej okolicy. Ścięgna, które przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego mogą ulec obrzękowi. Obrzęk zaś powoduje, że zmniejsza się ilość miejsca dla nerwu, co powoduje jego niedokrwienie i określone dolegliwości. Niebagatelne znaczenie ma pozycja nadgarstka w czasie pracy. Stąd też w procesie leczenia należy uwzględnić zmianę nawyków i poprawę ergonomii pracy. Na wywołanie objawów mogą mieć również wpływ inne przyczyny, takie jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania a nawet zaburzenia cieśni, zespół kanału nadgarstka, zespół cieśni kanału nadgarstka (ZCKN). Są to określenia tej samej przypadłości – najczęściej występującej dolegliwości uciskowej (kompresyjnej) kończyny górnej. Przyczyną jest ucisk nerwu pośrodkowego na poziomie nadgarstka. Powoduje nasilające się dolegliwości bólowe palców, kciuka, dłoniowej oraz grzbietowej części ręki. Często też mrowienie i drętwienie. Dolegliwości potrafią chorego budzić w nocy. Z czasem może dojść do upośledzenia siły ręki. Chorzy niezamierzenie upuszczają przedmioty, pojawiają się też trudności w wykonywaniu drobnych czynności manualnychUwarunkowania anatomiczne i biomechaniczne – czyli dlaczego nadgarstek chorujeZespół cieśni nadgarstka jest najczęstszą neuropatią uciskową kończyny górnej (CTS – ang. carpal tunnel syndrom). Kanał nadgarstka to wąska przestrzeń zawarta pomiędzy kośćmi nadgarstka a więzadłem poprzecznym dłoniowym zwanym inaczej troczkiem zginaczy. Wewnątrz kanału nadgarstka leżą ścięgna mięśni zginaczy powierzchownych i głębokich wszystkich palców, ścięgno mięśnia zginacza długiego kciuka oraz nerw pośrodkowy. Wszelkie niekorzystne sytuacje związane ze wzrostem ciasnoty w kanale nadgarstka prowadzą do ucisku i niedokrwienia nerwu pośrodkowego. W konsekwencji prowadzi do uszkodzenia nerwu i zaniku unerwianych przez niego cieśni nadgarstka występuje nieco częściej u kobiet niż u mężczyzn i niestety zdarza się w coraz młodszych grupach wiekowych. Związane jest to z rozwojem cywilizacji i nagminnym wykorzystywaniem do pracy i nie tylko wszelkiego rodzaju urządzeń multimedialnych jak: komputery, tablety, objawów choroby jest najczęściej obrzęk zapalny nerwu lub tkanek otaczających oraz zwyrodnieniowe lub pourazowe zmniejszenie ograniczonej przestrzeni kanału nadgarstka. Początkowy ucisk na włókna nerwu pośrodkowego doprowadza do zaburzenia ich odżywiania, co wywołuje wtórny obrzęk i nasila dolegliwości. Do objawów klinicznych zespołu należy: mrowienie w nadgarstku i w okolicy kciuka, palca wskazującego i środkowego oraz połowy palca serdecznego; zanik mięśni kłębu. Objawy wynikają z bezpośredniej kompresji nerwu pośrodkowego w obrębie kanału nadgarstka. Najczęstszymi przyczynami ucisku nerwu, odpowiedzialnymi za występowanie tego zespołu, są przerastanie troczka ścięgien mięśni zginaczy nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowo-wytwórcze kości nadgarstka oraz obrzęk pochewek ścięgien znajdujących się w kanale nadgarstka. W niektórych przypadkach kompresja włókien nerwowych, tworzących nerw pośrodkowy powyżej nadgarstka może imitować ZCKN. W praktyce spotyka się to najczęściej u pacjentów z radikulopatiami korzeni szyjnych, uszkodzeniami splotu barkowego oraz np. w przebiegu cukrzycy lub mocznicy. Nerw pośrodkowy utworzony jest z korzeni od C5 do Th1. W swoim przebiegu na przedramieniu może wymieniać się przez anastomozy włóknami nerwowymi z nerwem łokciowym. Zmienia to obraz kliniczny ZCKN. Najczęściej spotykana jest anastomoza Martina-Grubera, stwierdzana u 17% osób spośród ogólnej populacji. W klasycznym zespole ból i zaburzenia czucia obejmują część promieniową dłoni. Ból najczęściej promieniuje do palca drugiego i kłębu kciuka. Nie stwierdza się zaburzeń czucia powierzchownego na grzbietowej powierzchni dłoni i palców I, II, III (poza 1/3 dalszą częścią palców). Najczęściej niedowładem są objęte mięśnie odwodziciel krótki kciuka i przeciwstawiacz kciuka. W długo trwających ZCKN pojawiają się zaniki w obrębie łokciowej części kłębu “double crush”Włókno nerwowe pierwotnie uszkodzone w obrębie korzenia nerwowego jest bardziej wrażliwe na wtórne uszkodzenia w odcinku dalszym .W literaturze pierwsze opisy zespołu double crush dotyczyły pacjentów z objawami cieśni, u których nie znaleziono miejscowych przyczyn kompresji nerwu pośrodkowego, stwierdzano natomiast radikulopatię korzenia C6 i C7 .Włókna nerwowe tworzące nerw pośrodkowy mogą być także uszkodzone w obrębie splotu barkowego. W zespołach górnego otworu klatki piersiowej (tzn. w zespole mięśni pochyłych, zespole żebrowo-obojczykowym i zespole ścięgna mięśnia piersiowego mniejszego) stwierdza się częściej objawy uwięźnięcia nerwu pośrodkowego o charakterze zespołu cieśni. Mechanizm bezpośredni dysfunkcji włókna nerwowego nie jest poznany ostatecznie. Jedna z teorii doszukuje się przyczyn zjawiska w zaburzeniach metabolizmu neuronu wywołanych zaburzonym transportem wewnątrz przypadków ma charakter idiopatyczny. Rzadko wiąże się ten zespół z przebytym urazem, ciążą, szpiczakiem mnogim, amyloidozą, RZS, akromegalią, mukopolisacharydozą czy nadczynnością tarczycy. Czynnik genetyczny jak się wydaje ma podstawowe znaczenie w predyspozycji do pojawienia się zespołu cieśni jako powikłanie urazu spotyka się u chorych ze złamaniem kości szczególnie złamaniem Colles’a. Również pewne znaczenie może mieć przebyte złamanie w obrębie samego nadgarstka, przebiegające z przemieszczeniem kości. Przebyte krwawienie okołostawowe np. w hemofilii. Jako odległe zejście nieprawidłowego gojenia po różnych złamaniach w tej czynniki o charakterze internistycznym to zmiany reumatoidalne powodujące zawężenie światła kanału nadgarstka (analogicznie jak stenoza w obrębie kanału kręgowego), reakcje obrzękowe tenosynowium w przebiegu hipethyreoizmu, hiperostoza kości w sąsiedztwie kanału nadgarstka w przebiegu akromegalii. Otyłość również zwiększa ryzyko wystąpienia zespołu cieśni i tak przy BMI >29 jest ono większe 2,5 razy w porównaniu do grupy kontrolnej z BMI < przyczyna są guzy w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego lub wchodzące inną droga do światła kanału nadgarstka: najczęściej tzw. ganglion lub tłuszczak i zazwyczaj poniżej 1% wszystkich operowanych cieśni nadgarstka PRZYCZYNYIstnieje wiele przyczyn zespołu cieśni kanału nadgarstka. Umownie można je podzielić na :anatomiczne (wady kostno-rozwojowe nadgarstka, gangliony, tłuszczaki, wrodzone zawężenia kanału nadgarstka)przyczyny chorobowe ogólnoustrojowe (stany zapalne w przebiegu chorób reumatologicznych – SLE, RZS, neuropatie w przebiegu cukrzycy, alkoholizmu, akromegalii, boreliozy, stany nadmiernej ciasnoty wewnątrzkanałowej w przebiegu chorób tarczycy, otyłości, amyloidozy, hemofilii)nabyte – to powtarzalne wielokrotnie ruchy dłonią prowadzące do napięcia jej mięśni (praca przy komputerze, ćwiczenia fizyczne obciążające nadgarstki, praca przy urządzeniach generujących wibracje)urazy i zabiegi operacyjne w zakresie struktur nadgarstkaprzyczyny fizjologiczne (ciąża i połóg).Diagnozowanie zespołu cieśni nadgarstkaBadanie fizykalne poza wywiadem i ewentualnie innymi informacjami uzupełniającymi są podstawą do rozpoznania zespołu cieśni i ewentualnej dalszej decyzji o potencjalnie skutecznym rodzaju leczenia. Nadal referencyjnym badaniem jest test neurofizjologiczny EMG, który w połączeniu z oceną kliniczną i badaniem neurologicznym jest podstawą do rozpoznania tej jednostki chorobowej. Pewne trudności stwierdza się przy prawidłowym EMG i nieprawidłowym badaniu klinicznym co świadczy o względnej niewydolności kanału nadgarstka. Również przewaga objawów bólowych ma znaczenie kliniczne w kierunku rozpoznania jest podstawowym badaniem neurofizjologicznym w rozpoznaniu choroby. Badanie wykonuje się aparatem, który zbiera i analizuje informacje o prędkości przewodzenia w nerwach zmienionych chorobowo w porównaniu do nerwów zdrowych (np. porównanie przewodzenia w tych samych nerwach po stronie zdrowej i chorej)W praktyce diagnostycznej stosuje sie również testy wzmacniające obraz nieprawidłowej funkcji nerwu np. Combined Sensory Index (znany też jako indeks Robinsona).Chcesz umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Badania obrazowe czyli USG nadgarstka i Rezonans Magnetyczny w literaturze określane są jako niepewne, aczkolwiek jak się wydaje jest to kwestia rozdzielczości uzyskiwanego obrazu i doświadczenia osoby prowokacyjne dla potwierdzenia zespołu cieśni kanału nadgarstka:Test Phalena – podczas testowania badający zaleca pacjentowi zajęcie wygodnej, siedzącej pozycji. Kończyny górne zgięte w stawach łokciowych oparte na stole. Ręce pacjenta ułożone w taki sposób, aby zwisały za stołem, z pełnym zgięciem dłoniowym w stawach promieniowo-nadgarstkowych utrzymanym przez 60 sekund. Jeżeli w tym czasie wystąpiły parestezje w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego, wynik testu uznawany jest za dodatni [12]. Odwrócny test Phalena – poleca się pacjentowi wykonać maksymalne zgięcie dłoniowe w stawach promieniowo-nadgarstkowych w obu kończynach i utrzymać je przez 60 sekund. Wystąpienie parestezji w obrębie unerwienia nerwu pośrodkowego świadczy o dodatnim wyniku testu i potwierdza zespół cieśni kanału nadgarstka [13].Test Tinela – badający wykonuje opukiwanie na wysokości fałdu zgięciowego nadgarstka, przy ustabilizowanej pozycji pacjenta. Ręka zgięta grzbietowo, rozluźniona, podparta na stole [14].Test Durkana – badający wywiera ucisk dwoma kciukami nad kanałem nadgarstka przez 30 sekund. Test uznaje się za dodatni w przypadku wystąpienia parestezji po tym czasie. Kończyna górna w stawie promieniowo-nadgarstkowym badanego była ułożona w neutralnej pozycji [15].Test Ochsnera – badający poleca pacjentowi, aby złożył obie ręce jak do modlitwy, zaplatając palce. W przypadku znacznego uszkodzenia lub niedowładu mięśnia zginacza głębokiego palców, pacjent nie będzie mógł zgiąć palców II i III w dłoni z dysfunkcją [14].OCENA SIŁY MIĘŚNIOWEJDo oceny siły mięśniowej służy sześciostopniowa skala Lovetta. Odwodziciel krótki kciuka (abductor pollicis brevis – APB). Pacjent zajmuje wygodną pozycję siedzącą, dłoń oparta na stole. Kończyna górna pacjenta znajduje się w supinacji, ustabilizowana ręką badającego. Badający poleca wykonanie ruchu odwodzenia kciuka tak, aby paznokieć kciuka był w ciągu całego ruchu skierowany ku górze. Ruch ten odbywa się prostopadle do ręki badanego. Badający przykłada opór skierowany ku dołowi na paliczku dalszym kciuka. Przeciwstawiacz kciuka (opponens pollicis – OP). Pacjent zajmuje wygodną pozycję siedząco, dłoń oparta na stole. Kończyna górna pacjenta znajduje się w supinacji, ustabilizowana ręką badającego. Badający poleca wykonanie ruchu przeciwstawiania kciuka tak, aby jego opuszka dotknęła dłoniowej powierzchni bliższego paliczka palca małego. W trakcie ostatniej fazy ruchu paznokieć kciuka powinien być skierowany ku górze. Opór przeciwko ruchowi przyłożony jest na paliczku dalszym CZUCIA POWIERZCHNIOWEGOCzucie dotyku – przeprowadzane jest za pomocą patyczka z nawiniętą watą lub palcem. Badanie przeprowadza się symetrycznie na obu kończynach w celu wykrycia zaburzeń bólu – badanie wykonywane za pomocą igły w obszarze unerwienia przez nerw pośrodkowy. Dla różnicowania czucia bólu i dotyku badający poleca pacjentowi zamknąć oczy, po czym sam dotyka go naprzemiennie igłą lub palcem w okolicy nadgarstka. Chory proszony jest o określenie i zdefiniowanie, czy dotyk był wykonany za pomocą igły, czy też palca lekarza lub temperatur – do badania wykorzystywane są dwie próbówki. Do jednej nalana jest zimna woda, a do drugiej ciepła. Chory proszony jest o określenie, w której próbówce znajduje się ciepła, a w której zimna woda [14].Czucie wibracji – do badania wykorzystuje się kamerton. Najczęściej stosowane są standardowe z częstotliwości drgań 256 Hz. W celu zbadania czucia wibracji w zespole cieśni kanału nadgarstka kamerton należy przyłożyć do stawu międzypaliczkowego dalszego palca wskazującego badanego i porównać z odczuciami towarzyszącymi pr…Jakie są typowe i nietypowe objawy cieśni nadgarstkaDo charakterystycznych objawów CTS (zespół cieśni nadgarstka) można zaliczyć przede wszystkim uporczywe zaburzenia wrażeń czuciowo-ruchowych dłoni w zakresie unerwienia nerwu pośrodkowego, czyli: bóle dłoni szczególnie nasilające się w nocydrętwienia i mrowienia palcówskurcze mięśni dłonizaburzenia czucia w dłoniachosłabienie siły dłoniobrzęk palców dłoni szczególnie porannybolesna przeczulicę dłoniwypadanie przedmiotówzanik mięśni kłębu leczenie – hydrodekompresjaWyniki leczenia hydrodekompresjąDlaczego hydrodekompresja a nie operacja?Komu rekomendowany jest zabieg hydrodekompresjiSpecjalista wykonujący zabiegRekomendacje naszych PacjentówZdjęcia i filmy: konsultacja, diagnozowanie usg, umówić się na konsultację w sprawie cieśni nadgarstka?Zadzwoń do nas lub wypełnij formularz, skontaktujemy się z Tobą!Zespół cieśni nadgarstkaPrzyczynyPrzyczyny zespołu cieśni nadgarstka upatruje się najczęściej w mechanicznym przeciążeniu tej okolicy. Ścięgna, które przebiegają w bezpośrednim sąsiedztwie nerwu pośrodkowego mogą ulec obrzękowi. Obrzęk zaś powoduje, że zmniejsza się ilość miejsca dla nerwu, co powoduje jego niedokrwienie i określone dolegliwości. Niebagatelne znaczenie ma pozycja nadgarstka w czasie pracy. Stąd też w procesie leczenia należy uwzględnić zmianę nawyków i poprawę ergonomii pracy. Na wywołanie objawów mogą mieć również wpływ inne przyczyny, takie jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania a nawet zaburzenia hormonalne. Warto zauważyć, że ta dolegliwość dotyka trzy razy częściej kobiety niż kciuka, palca wskazującego, palca środkowegomrowienie i drętwienie kciuka, palca wskazującego, palca środkowego ból / mrowienie / drętwienie występujące tylko w nocy lub rano lub podczas wykonywania pracy manualnejzaburzenie czucia w palcachosłabienie sprawności manualnejosłabienie / zanik mięśni w obrębie dłoniból promieniujący do przedramienia i ramieniaDiagnozaRozpoznanie stawiane jest na podstawie wywiadu i badania klinicznego. Badaniem uzupełniającym jest ultrasonografia (USG), na którym widoczny jest zarówno obrzęk nerwu pośrodkowego jak i okolicznych tkanek. Czasami wykorzystuje się elektromiografię (EMG) w celu oceny przewodnictwa nerwowego jednak badanie to obarczone jest dużym ryzykiem błędu – wynik może być negatywny pomimo występowania typowych, nawracających objawów cieśni. LeczenieW leczeniu zachowawczym stosujemy mało inwazyjny zabieg hydrodekompresji. Polega ona na ostrzyknięciu bezpośredniej okolicy nerwu mieszanką leków w celu zmniejszenia stanu zapalnego i mechanicznego odbarczenia nerwu. Najczęściej kilka minut po zabiegu Pacjent odczuwa poprawę: polepsza się czucie, zmniejsza ból. Polepsza się przesuwalność tkanki nerwowej, co stwarza warunki do fizjoterapii metodą neuromobilizacji – specjalne ćwiczenia powodują, że nerw odzyskuje swoją elastyczność i przesuwalność względem otaczających go ścięgien. Po zabiegu Pacjent nie potrzebuje unieruchomienia i szybko może wrócić do codziennych czynności. Leczenie operacyjne przeznaczone jest dla osób, u których nie stwierdza się poprawy po leczeniu zachowawczym lub zgłaszają się w zaawansowanym stadium choroby. Polega ono na przecięciu struktur więzadłowych uciskających nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka. Specjaliścilekarz Grzegorz Torbalekarz Mateusz Przybycieńfizjoterapeuta Michał Rysiawa
Leczenie zespołu cieśni nadgarstka fizjoterapia, hydrodekompresja, operacja. Zobacz nasz film – Hydrodekompresja – zespół cieśni nadgarstka. Leczenie zawsze powinno rozpocząć się od wszystkich uznanych nieinwazyjnych metod. unikanie ruchów, nasilających objawy, odpoczynek i/lub unieruchomienie nadgarstka w ortezie, która chroniNadgarstek to mała, jednak wyjątkowo skomplikowana część naszego ciała. Złożona jest z wielu kosteczek, stawów, więzadeł, nerwów, mięśni, naczyń krwionośnych i ścięgien. Razem tworzą współgrającą ze sobą całość, która jednak może czasem zawodzić. Niedyspozycja chociażby jednej ze struktur sprawia, że pojawiają się nieprzyjemne dolegliwości: ból nadgarstka, problemy ze zginaniem bądź prostowaniem nadgarstka, sztywności, opuchnięcia czy mrowienia. Ból w nadgarstku może mieć więc różnorodną etiologię, o której postaramy się nieco opowiedzieć. UWAGA Przyczyn jest wiele, ale główne z nich to: praca wymagająca wykonywania ciągłych, powtarzalnych ruchów nadgarstka: stukanie w klawiaturę komputera, forsowne ćwiczenia fizyczne, jazda na rowerze praca przy taśmie w fabryce noszenie dzieci W podanych wyżej sytuacjach dochodzi do ucisku nerwu pośrodkowego przez otaczające go struktury anatomiczne, co prowadzi do zaburzeń odżywiania włókien nerwowych, ich obrzęku i bólu. Zadzwoń i umów się na wizytę: Tel: 503-733-127 Pracujemy od poniedziałku do piątku w godzinach od 7:00 do 20:00 OPINIE O NAS: W zaawansowanym etapie choroby ból nadgarstka jest silniejszy i pojawiają się zarówno w spoczynku, jak i podczas ruchu. Fit RehabĆwiczenia:1. Zginanie i prostowanie nadgarstka dwoma różnymi chwytami.2. Rozciąganie mm. zginaczy nadgarstka.3. Rozciąganie mm. prostowników nadgars