🐹 Jak Zrobić Glinę Do Lepienia

Oto i znowu ja 😛 tra la la la laaa ;))) Tak mi dzisiaj wiosennie, wesoło i słonecznie 😛 Chociaż w sumie na zewnątrz chłodnawo, a wczoraj to nawet strasznie wiało i padało, więc ta wiosna to głównie w mojej głowie 😉 Ale nic to! Nie poddajemy się marudnej pogodzie i alleluja i do przodu 🙂 Wczoraj gimnazjaliści pisali ostatnie egzaminy i jako, że miałam dzięki temu więcej czasu (egzaminy kończyły się koło 12/13) to skrzętnie go wykorzystałam 🙂 Wiosennie, a jakże! Zrobiłam takie oto ptaszki jak na powyższym zdjęciu (pomysł znalazłam na Na dole natomiast pokazałam co się do takich ptaszków przyda. – folia aluminiowa, – glina albo modelina, – farby akrylowe, – drut (a do niego kombinerki do cięcia i zawijania) albo gotowe haczyki, – ewentualnie klej Super Glue. Z folii aluminiowej zrobiłam kuleczki, trochę mniejsze niż ptaki miały być docelowo. W kulki wbijałam gotowe druciki na górze i dole, oczywiście jak najrówniej. Później te aluminiowe kulki oklejałam warstwą modeliny/gliny. Na zdjęciu poniżej górny ptaszek jest z gliny, dolny z modeliny. Jeśli nie wiecie, którą opcję wybrać to: – glina wyjdzie taniej, z opakowania gliny (11zł) zrobicie 5 ptaków i jeszcze sporo zostanie, podczas gdy z jednej kostki modeliny (Fimo Soft – 8zł) można zrobić dwa ptaki, – modelina jest łatwiejsza w pracy, bardziej plastyczna, trwała (po utwardzeniu jak plastik), nadaje się na zewnątrz; gliniany ptaszek będzie bardziej ‚kruchy’, – modelina jest zdecydowanie lżejsza, – modelinę łatwiej pomalować, jeśli się gdzieś pomylimy wystarczy zetrzeć farbę (zaschniętą zmyje się zmywaczem do paznokci), na glinie będzie to prawie niemożliwe. – przy glinie nawet po wyschnięciu trzeba uważać na kontakt z wodą. Z tego podsumowania jasno wynika, że modelina jest wygodniejsza w tej sytuacji, ale kwestia ceny przeważa na stronę gliny, zależy po prostu ile chcecie wydać i gdzie takie ptaszki powiesić 🙂 Ptaki z modeliny piekłam przez 30min w 110*C. A później zaczęło się malowanie ;))) Wygląd ptaków podpatrywałam sobie z książki „Ptaki w parku i w ogrodzie”, którą mam już od lat. Internet też będzie dobrym źródłem 🙂 (już na etapie lepienia wstępnie wybrałam, które ptaki będę robić i odpowiednio kształtowałam ogony i skrzydła) Kiedy już wszystko wyschło zabezpieczyłam jeszcze druciki klejem (na wszelki wypadek, żeby mi się nie wysunęły gdzieś z tej modeliny/gliny) i przywiązałam sznurki. Najpierw zawiesiłam je w ten sposób, czyli na jednym kawałku muliny zawiesiłam każdego z nich na górnym haczyku. Ale później stwierdziłam, że bardziej przyda mi się pionowe ustawienie ;)) Więc pozwiązywałam je krótkimi kawałkami muliny (każdą pętelkę skleiłam też klejem, nie rozwiąże się :)). Razem z Cotton Balls’ami z Netto (:P) otrzymałam iście wiosenną aranżację ;D Wydaje mi się, że to będzie też fajny projekt dla starszych dzieci, wyjść, zrobić zdjęcia ptaków w parku/ogrodzie/lesie, ulepić, pomalować 🙂 No, to się już wyżyłam plastycznie 😉 Pora trochę odpocząć, arbuza kupiłam 😀 Pozdrawiam!

Pracownia ceramiczna – co to takiego? Jak wygląda jej prowadzenie? Czy taki biznes ma szanse zaistnieć w dzisiejszych czasach? Na te i inne pytania odpowiadamy w poniższym wywiadzie z Agnieszką Romaniuk z Pracowni Ceramicznej Kamionka. Skąd pojawił się pomysł na pracownię ceramiczną? Pomysł pojawił przypadkowo, wręcz zrządzenie losu natknęło mnie na przygodę z ceramiką. Zaczęło się od tego, że zabrałam swoje dzieci na warsztaty garncarskie. Niestety, szybko się im to znudziło, bo były jeszcze małe, a mnie wręcz przeciwnie – zaczęłam sama jeździć na warsztaty do Domu Kultury. Pamiętam ten dreszcz emocji gdy zrobiłam swój pierwszy kubek. Wpadłam na pomysł żeby przerobić kuchnie letnią na pracownię. Postarałam się o dotację na założenie działalności z której kupiłam najważniejszą i najdroższą rzecz czyli profesjonalny piec do wypału ceramiki. Pierwszy rok swojej działalności przeznaczyłam na doskonalenie się, naukę różnych metod, technik tworzenia, zdobienia, szkliwienia. Bardzo się cieszę bo zainteresowanie moją ceramiką stale rośnie. Moja marka zaczęła być rozpoznawalna i aż sama się czasem dziwię, że ludzie z Polski przypadkowo mnie gdzieś spotykają i mówią, że już o mnie słyszeli, a nawet byli już moimi zadowolonymi klientami. Czy teraz dzieci przeszkadzają, czy raczej pomagają w pracy? Jak najbardziej pomagają ponieważ są bardzo uzdolnione plastycznie. Choć szczerze, to czasem kiedy wpadają do pracowni i mówią, żeby im dać wałek i glinę, to na wielkim stole okazuje się, że nie ma już miejsca dla mnie. Ale kiedy się już wybawią, to sama przystępuję do pracy. W zasadzie pracownię otworzyłam też dla nich, żeby pokazać im, że na wsi można żyć z pasją i z pasji. Teraz jest taka tendencja, że ludzie uciekają do miasta ponieważ w mieście wszystko jest w zasięgu ręki. Ale ja uważam, że na wsi też się pięknie żyje, a nawet piękniej i spokojniej, bo na łonie natury. No przy odrobinie odwagi i pomysłu każdy może godnie żyć i zarabiać, nieważne gdzie mieszka i jak daleko ma do najbliższego miasta. Czyli zrobiłaś pracownie tylko dla swoich dzieci? Właściwie to i dla nich, ale też dla siebie. Ja potrzebowałam wyżyć się manualnie, muszę tworzyć żeby żyć szczęśliwie a moje szczęcie udziela się rodzinie i bliskim. Ponad 10 lat pracowałam w kwiaciarni i to mnie nauczyło pracy kreatywnej. Po odejściu, próbowałam robić bukieciki, kompozycje u siebie w domu, ale czułam, że wyczerpałam temat we florystyce, nauczyłam się wszystkiego od bukiecików, po ikebany i wiązanki ślubne. Z takim bagażem łatwiej było mi się odnaleźć w glinie, ta sama zasada-robienie czegoś z niczego, tylko inną metodą – to przecież kulka błota, która po obróbce staje się naczyniem, figurką, rzeźbą. Glina to szalenie niezwykły materiał,z którego można zrobić wszystko, ograniczeniem jest jedynie wyobraźnia. W ceramice urzekła mnie jej trwałość, kwiaty więdną, wypalona ceramika może cieszyć pokolenia. A czy każda glina nadaje się do rzeźbienia? Nie, nie każda. Obecnie na rynku jest ponad 30 rodzajów różnych glin. Są gliny z szamotem, bez szamotu, gliny gładkie itd. Przykładowo z gładkiej gliny nie da się zrobić wysokiego przedmiotu ponieważ gładka glina opada pod ciężarem. Przy tego typu konstrukcjach dobrze, żeby glina miała choć trochę szamotu, czyli zmielonego biskwitu – to on nadaje sprężystości, dzięki czemu naczynie nie opada, daję się z większą łatwością kształtować bez dodatkowych stelaży. Z kolei glina z grubszym szamotem nie nadaje się na koło garncarskie ponieważ rani palce, kiedy się ją dłużej toczy. Każdy rodzaj gliny służy więc do czegoś innego. Rodzaj gliny dobieramy do efektu końcowego jaki chcemy uzyskać. A czym się różni glina garncarska od kamionkowej? Przede wszystkim różni się temperaturą wypału i składem. Glina garncarska to glina ze względu na obecność sporej ilości żelaza można wypalać w niskiej temperaturze. Co prawda glina kamionkowa też posiada szamot i nie zawsze jest gładka, ale wymaga dużo wyższej temperatury wypału, nawet do 1300 stopni Celsjusza, gdzie w glinie garncarskiej jest to około 1000 stopni. Zakochałam się w glinie kamionkowej gdyż lubię robić rzeczy solidne, nie tylko ładne do postawienia, ale przede wszystkim użytkowe. Stawiam na jakość jaką daje mi ta glina, która jak nazwa wskazuję, po wypaleniu jest mocna i twarda jak kamień. Jest idealna do naczyń użytkowych, które następnie można zmywać w zmywarce, podgrzewać, wstawiać do ogniska i piec w piekarniku. A czy glina kamionkowa jest samoutwardzalna? Nie, wszystko wymaga wypału. Może opowiem o procesie tworzenia z gliny. Na początku mamy glinę do lepienia ręcznego lub glinę lejną do odlewania w formach. Po wykonaniu naczynia, przedmiotu, taką glinę musimy odstawić na stu procentowe wysuszenie przed pierwszym wypałem w piecu ceramicznym, Jest to wypał w temperaturze około 900-950 st C., który utwardza. Po wypaleniu nasze naczynie ma jeszcze tendencje do przyjmowania cieczy, więc kiedy wlejemy wodę, ona wsiąknie w czerep i w rezultacie może spowodować pokruszenie pocenie się naczynia lub nawet pęknięcie. Pierwszy wypał jest potrzebny po to, aby ułatwić dalszą obróbkę – możemy coś jeszcze podszlifować, bez strachu brać w dłonie i dowolnie dekorować, szkliwić a nawet umyć gdy coś pójdzie nie tak. Następnie wstawiamy poszkliwioną ceramikę ponownie do pieca na wyższą temperaturę (dostosowaną do rodzaju gliny). Proces wypału twa 8-9 godzin, drugie tyle stygnie piec zanim będzie można do otworzyć. Te czekanie jest zawsze najgorsze, niezmiennie towarzyszą temu ogromne emocje. Otwieranie pieca jest jak wyciąganie prezentów spod choinki, nigdy nie wiesz co zastaniesz, bywają różne niespodzianki, nie wszystkie mile widziane. Trochę to skomplikowane. Czy ludzie sami chcę przechodzić ten proces i wypalać naczynia? Na początku każdy się trochę boi. Dlatego, że właśnie może to brzmieć skomplikowanie. Mam jednak u siebie w pracowni możliwości przeprowadzenia warsztatów i wiele osób z tego korzysta. Ludzie przyjeżdżają z bardzo daleka na wspólne lepienie, jest bardzo miło tworzyć na łonie natury przy rozmowie, żartach i śpiewie ptaków. Osobiście czerpię z tego ogromną radość i myślę,że trochę tym zarażam swoich uczestników, staram się aby poczuli przyjemność tworzenia i swobodę. Uważam, że każdy potrafi coś zrobić, każdy może zostać ceramikiem tylko trzeba dobrego instruktora, który w odpowiednim momencie poratuje radą i będzie doglądał na bieżąco. Najfajniejsze są sytuacje, kiedy przychodzą osoby towarzyszące i z góry zakładają , że będą siedzieć i obserwować, bo lepić na pewno nie potrafią. Często mówią: „Ja nie umiem, ja sobie tu posiedzę i popatrzę”. Staram się nie naciskać, kładę kawałek gliny i obserwuję. Zaczyna się od dziubania palcem,potem ugniatania….i zaczyna się cała zabawa. Najciekawsze jest to, że te osoby, które są niepewne, potrafią zrobić najbardziej zaskakujące rzeczy. Przykładowo: kiedyś przyjechał Pan, który przez półtorej godziny ugniatał glinę: to w kwadrat, to w stożek, to znowu wszystko psuł, świetnie się przy tym bawił, aż w końcu wyszedł mu… durszlak na truskawki. Był z tego dumny i zadowolony jak dziecko, stwierdził, że zawsze o takim marzył. Bo w każdym z nas drzemie dziecko i to jest urocze. Częściej kobiety czy mężczyźni chcą tworzyć z gliny? Na początku bardziej kobiety są chętne do lepienia, ale powiem szczerze, że z czasem mężczyźni też nabierają ochoty. Panowie mają większe predyspozycje ponieważ jednak przy pracy z gliną potrzebna jest

Użyj widelca do spryskiwania na bardzo ubitych obszarach, aby rozbić bryły. Zaczekaj kilka dni po wstępnym wykopaniu, aby powierzchnia ziemi wyschła, a następnie kontynuuj. Łopata głęboko, włączając w to ściółkę i glinę tak bardzo, jak to możliwe. Użyj kultywatora w miejscach, które są zbyt trudne dla łopaty lub widelca.

jak zrobić glinę do lepienia